اگرچه برای سال‌ها استفاده از قالب‌های سنتی پرمصرف‌ترین گزینه در دنیا برای شکستگی‌ها بوده است، اما چند دهه است که بی‌حرکت‌های ساخته شده با فایبرگلاس به اسم آتل فایبرگلاس مزایای بی‌شماری را برای بیماران و پرسنل بهداشتی به همراه داشته است.
با وجود تفاوت ها، هر یک از این مواد دارای مزایا و معایب خاص خود هستند. بنابراین، استفاده از یک یا گزینه دیگر بستگی به در نظر گرفتن چندین عامل دارد. آیا شما علاقه مند به دانستن بیشتر در مورد موضوع هستید؟
از دیدگاه تاریخی، این ماده بیشترین استفاده را برای بی حرکتی اعضای دارای شکستگی داشته است. از سولفات کلسیم همی هیدرات تشکیل می شود و برای سفت شدن نیاز به ترکیب با آب دارد.
در نتیجه واکنش های شیمیایی که به نفع وجود آب است، اندک اندک گچ گرما را آزاد می کند، خمیری ایجاد می کند و روی بدن بیمار سفت می شود. از آن لحظه بعید است که خراب شود، تا زمانی که توصیه های تعمیر و نگهداری رعایت شود.
گچ بیشترین استفاده را در بی حرکتی اعضای دارای شکستگی داشته است.
گچ تقریباً در هر منطقه ای به راحتی در دسترس است و از فایبرگلاس ارزان تر است. این مکمل این واقعیت است که بسیاری از متخصصان با استفاده از این مواد آموزش دیده اند، بنابراین اعتماد به نفس و مهارت پرسنل با تجربه اغلب تضمین می شود.
به دلیل قوام نیمه جامد که قبل از سفت شدن کامل به دست می آید، قالب گیری گچ بری به قسمت هایی از بدن که پوشاندن آن برای پرسنل بهداشتی دشوار است، آسان است. این امر در بیمارانی که به دلیل نوعی ناتوانی، تحرکشان کاهش یافته، اهمیت بیشتری پیدا می کند.
با هر دو ماده لازم است یک لایه پنبه در زیر گچ قرار دهید تا از پوست محافظت شود و داشتن اندام بی حرکت راحت تر شود. در برخی از کشورها به آن وات معروف است و قابلیت عایق حرارتی را نیز دارد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.